Bezpieczny port

Otulam się moją świętą samotnością, jak ciepłym kocem. Zmarznięta lgnę w nią głęboko, głębiej, dalej. Staję się ciszą, bezruchem. Wchodzę w rozgrzewający duszę spokój. Tak mi tu dobrze, tak błogo i słodko. I choćby wokół szalała burza, świat pędził na oślep donikąd, wiem, że tu jestem bezpieczna, że tu należę cała do Ciebie, Boże!

W świętej samotności serca nie ma zgiełku, choć wokół toczy się życie wypełnione gwarem i nieustannym ruchem.  Moja mała nicość, mój niebyt w tym, co ze wszystkich stron krzyczy jaskrawością i przesytem. Przystań, bezpieczny port, do którego płynę stęskniona z wyprawy w codzienną głębię zajęć i powinności. Wracam tu często, zalana potopem uczuć, przesiąknięta bezowocnym wysiłkiem, umęczona ciężarem oczekiwań i niespełnionych marzeń. To tu oddaję Ci wszystko, Panie... cały mój zgiełk, bałagan wokół, kołowrotek życia pchający mnie naprzód, naprzód i naprzód...

Przeżywając mój codzienny koniec świata, wątpiąc we własne siły, wypompowana bieganiną pośród jazgotu życia, jestem spokojna, bo wiem, że zawsze czekasz na mnie, Panie, w ciszy mojego serca. Tu ustaje rwetes, zwalnia krzątanina, chmurne myśli odchodzą gdzieś, w niebyt. Moja samotność jest balsamem na rany zadane nadmiarem słów, złych spojrzeń, niepotrzebnych gestów. Tu życie nie boli. Tu jestem z Tobą, mój Boże. Tu każde cierpienie, każdy kłopot ma inny wymiar, jakiś słodszy smak. Tu krystalizuje się moja miłość, ogrzana ciepłym powiewem Twojego Ducha.

Wtulona w ciszę odzyskuję siły, nabieram mocy, znajduję wyjście z każdej trudnej sytuacji. Myśli płyną łagodnie, jestem spokojna... Trwam w bezruchu chwili, smakując Twej boskiej cierpliwości i dobroci. Ciężar z którym przyszłam ustępuje, a ja zanurzam się w oceanie  Miłości, obmywam się z resztek złości i niecierpliwości serca.

Oczyszczona świętą samotnością wracam do życia, by rozdawać iskierki Twojego blasku, którym mnie wypełniłeś na dalszą drogę...